CABARAN
MEMARTABATKAN BAHASA SLANGA DALAM BAHASA MELAYU
Perbincangan tentang bahasa slanga sering mendapat perhatian
daripada banyak pihak terutama pihak yang cakna akan bahasa. Namun begitu, ada
beberapa kekeliruan yang timbul berkaitan makna sebenar bahasa slanga kerana
ada pihak yang menganggap bahasa slanga merupakan dialek daerah. Ada yang
mengaitkan bahasa slanga dengan cara pertuturan yang dipengaruhi oleh bahasa
asing, iaitu sebutan bahasa Melayu mengikut cara sebutan bahasa asing. Ada juga
yang menyatakan bahawa bahasa slanga sebagai bahasa mesra.
Walaupun bahasa slanga ini merupakan bahasa yang tidak
formal dan rendah kedudukannya, kajian terhadap bahasa ini tetap dijalankan
dengan teliti kerana bahasa slanga ditinjau sebagai satu gejala pertuturan
manusia tanpa menghiraukan siapa penuturnya dan pandangan masyarakat terhadap
jenis pertuturan ini.
Perkembangan bahasa slanga yang mendapat tempat dalam
kalangan masyarakat terutama dalam kalangan remaja amat membimbangkan ahli bahasa
dan pencinta bahasa Melayu kerana bahasa ini dikatakan akan merencatkan usaha
untuk memartabatkan bahasa Melayu sebagai bahasa utama dan bahasa rasmi di
negara kita. Kita tidak mahu nanti bahasa slanga berleluasa di negara kita dan
secara tidak langsung menghakis keutuhan bahasa Melayu sebagai bahasa rasmi.
Menurut Kamus Oxford, mendefinasikan sebagai Slanga satu
perbendaharaan kata yang khusus digunakan oleh sekumpulan manusia yang rendah
kedudukannya. Manakala Nik Safiah Karim mendefinisikan slanga sebagai bahasa
terhad (restricted language) kerana mempunyai cirri tertentu dan hanya
digunakan dan difahami oleh golongan tertentu sahaja. Slanga menurut Kamus
Dewan Edisi Keempat pula ialah
kata, ungkapan dan sebagainya yang tidak tergolong dalam
bahasa baku, iaitu bahasa yang digunakan dalam percakapan tidak rasmi. Dapatlah
disimpulkan bahawa bahasa slanga ialah bahasa yang digunakan oleh satu kelompok
manusia dan hanya kelompok berkenaan sahaja yang memahaminya. Dalam konteks
lokasi juga, bahasa slanga berbeza antara satu negeri dengan negeri yang lain.
Kesimpulan.
Bahasa merupakan satu alat untuk manusia berkomunikasi
antara satu sama lain. Tanpa bahasa , manusia adalah bisu dan hanya boleh
berinteraksi melalui bahasa isyarat atau bahasa badan. Bahasa juga melambangkan identiti masyarakat
sesebuah negara. Bahasa Melayu merupakan bahasa kebangsaan negara kita.
Berbagai-bagai usaha telah dijalankan bagi menjamin kedaulatan serta
memartabatkan bahasa Melayu di persada dunia.
Namun begitu, kita juga tidak terlepas daripada menghadapi rintangan
dalam mengekalkan usaha-usaha tersebut. Antara rintangan tersebut ialah
penggunaan bahasa tidak sopan yang semakin menular umpama satu wabak yang amat merbahaya.
Fenomena penggunaan bahasa tidak sopan merupakan satu gejala alaf baru yang
bakal menggugat kedaulatan bangsa dan menghakis nilai-nilai kasantunan bahasa
Melayu sekiranya tidak di bendung dengan sewajarnya.
Justeru, pelbagai langkah perlu diambil bagi menangani
masalah ini daripada terus merebak dan berleluasa. Usaha
pelbagai pihak daripada semua peringkat masyarakat adalah perlu bagi
memastikan kejayaan dicapai. Kesedaran
di kalangan masyarakat tentang kepentingan bahasa yang sopan perlulah
dipertingkatkan. Penggunaan bahasa yang
bertepatan, sesuai dan betul akan memberi kesan dan makna yang mendalam untuk
menyampaikan sesuatu maksud semasa kita berkomunikasi dengan orang lain. Memahami apa yang disampaikan menjadikan
individu yang di lawan cakapnya merasa dihargai dan gembira. Ini menandakan
bahawa proses komunikasi itu berjaya
Kemakmuran dan keharmonian sesebuah negara bergantung kepada rakyatnya
yang memartabatkan kedaulatan bangsa dan menjaga tatasusila dalam budaya
kehidupan yang dilalui.
( sumber : Rencana ini dipetik daripada Dewan Bahasa,
Oktober 2012.)